Kiedy przy rotacji wo­kół osi wzdłużnej stigma rzuca cień na miejsce świa­tłoczułe, wywołuje to aktywne uderzenie wici, przez co czubek wiciowca obraca się o stały, co do wielko­ści bezwzględnej, kąt ku kierunkowi, skąd pada światło. Te drobne zwroty w tę samą stronę powta- rzają się dopóty, dopóki euglena nie znajdzie się do­kładnie na kursie do światła. Teraz stigma krąży wo­kół uczulonego miejsca nie ocieniając go. Wnioski Metznera podawano w swoim czasie w wątpliwość. Za ich słusznością przemawia jednak niedwuznacznie dokładna kolistość łuku, zakreślanego przez euglenę, który również inni obserwatorzy opisywali jak „za­toczony cyrklem”. N. Tinbergen i ja zbadaliśmy razem w roku 1938 pewien przykład takiego sposobu poruszania się, przy którym taksja steruje u wyższego kręgowca koordy­nacją dziedziczną.

Krystyna Bajda

Cześć, mam na imię Krystyna, i bloga założyłam za pośrednictwem syna. Zajmuję się kupnem i sprzedażą mieszkań. Znajomi mówią mi, że znam się na tym jak nikt inny, dlatego chciałabym się tu z Wami podzielić swoją wiedzą.